Onze zoon van 12 is een brugklasser. Eén die behoorlijk heeft moeten wennen aan het middelbare school leven (net als wij 😉), maar die steeds beter zijn weg vindt. Mooi om te zien. Als ouder heb je nog maar weinig zicht op hoe het daadwerkelijk op school gaat. Natuurlijk kun je gluren in Magister (ben ik zelf niet zo enthousiast over, want wil vooral weten hoe het met hém gaat i.p.v. de cijfers), maar zoonlief is niet heel spraakzaam daarover zoals veel tieners. Veel meer dan “hij/zij is wel oké of hij/zij is stom” als het docenten betreft komt er niet echt uit…

Afgelopen week hadden we een spreekavond op zijn middelbare school. Onze zoon koos 3 docenten uit om mee in gesprek te gaan en wij mogen als ouders mee naar het gesprek. Leuk om te zien dat de docenten zich in het gesprek ook vooral richten op de leerling en niet op ons als ouders.

In één van de gesprekken kwam aan de orde dat als de klas zelfstandig aan het werk wordt gezet voor een opdracht, zoonlief vaak op zo’n moment gaat tekenen. Nu hád de docente natuurlijk hem kunnen aanspreken dat dit niet de bedoeling is, dat hij beter zijn best moet doen, dat hij thuis kan gaan tekenen en niet in de les, etc. In plaats daarvan koos zij voor iets anders…

In gesprek met onze zoon beschreef ze eerst wat zij ziet en gaf hem een compliment voor hoe mooi hij kan tekenen. Vervolgens checkte ze bij hem of het inderdaad klopt wat zij ziet, waarop onze zoon bevestigend antwoordde. De docente vroeg of hij veel last heeft van onrust in de klas tijdens de opdrachtmomenten en dat hij daarom gaat tekenen. En ook dat klopte. Daarna ging ze met hem in gesprek hoe ze dit konden oplossen, zodat hij voortaan wèl de opdrachten tijdens school kan maken (i.p.v. nu het vaak thuis doen, omdat hij in de les zit te tekenen). Prachtig om hier als ouders naar te luisteren en te kijken hoe je 12-jarige samen met zijn docente alle voors- en tegens besprak èn ook kon aangeven waar hij tegenop zag. Uiteindelijk kozen ze samen voor een prima oplossing. Toen we de klas uitliepen zei Olaf vol verbazing “ze ziet dus echt wat ik doe en waarom”.

Het raakte me. Natuurlijk omdat in dit geval het mijn eigen kind betreft en ik voel me dankbaar dat onze zoon een docente heeft die verder wil kijken naar de kinderen aan wie ze les geeft.

Maar het raakte me ook dat deze manier van werken precies is waar veel leidinggevenden naar mijn idee baat bij zouden hebben. Niet vooral gericht zijn op aanspreken/corrigeren/feedback geven etc. Hoe nuttig en nodig dit soms ook kan zijn. Maar juist ècht willen kijken naar waaróm een medewerker iets doet – ook als het niet is wat jij verwacht – en wat je als leidinggevende kan doen om de medewerker zo goed mogelijk te ondersteunen, zorgt dat er veel meer kans is dat de resultaten die je wilt bereiken ook echt behaald kunnen worden.

En het levert nog iets op: namelijk dat je medewerker zich – net als onze zoon – ècht gezien en gehoord voelt. En dat is onbetaalbaar.

Reageren op dit blog? Leuk! Dat kan hieronder.

Wil je meer weten over dit onderwerp? Of behoefte aan andere stappen die je kunt zetten om gedoe in je team op te lossen? Neem dan contact met mij op via deze link. Eerst meer weten over mij? Klik dan hier.

En hier ga je naar het overzicht van alle blogs voor meer inspiratie en tips.

#dienendleiderschap #onderwijs #brugklas #topdocent